puntje van mijn teen
puntje van mijn teen
voorzichtig voel ik met het puntje van mijn teen
aan het water wat aan mijn voeten kabbelt
langzaam kom ik terug uit het dal
stukje bij beetje omhoog gekrabbeld
soms val ik weer diep het ravijn in
waar droogte en stilte mij omarmen
dan voel ik me zó zielig en alleen
niemand die mij wil verwarmen
maar toch gloort de zon met al haar licht
brengt weliswaar een traan
maar ook zo tussen de donder door
een lach op mijn gezicht
L!@
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Maandag, juli 10, 2006 20:45 |
| Gelukkig, houdt de moed erin Lia. Liefs, Gert |
|
| Klaes: | Maandag, juli 10, 2006 19:17 |
| jawel Lia,eerst die stenen die zo intens schuren het leven zoals het is maat na het schuren komt het polijsten en dat leven mag je inlijsten groet/klaes |
|
| Anneke van Dijk-Ploeg: | Maandag, juli 10, 2006 18:46 |
| je hebt lang genoeg op je tenen gelopen, dus nu mag het anders worden.. geef jezelf de ruimte om het te verwerken en het komt goed liefs, namasté, Anneke |
|
| Dirk Hermans: | Maandag, juli 10, 2006 18:10 |
| de moed niet op geven | |
| xxlauriexx: | Maandag, juli 10, 2006 17:02 |
| achter de wolken schijnt de zon. kom op! liefs laurie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 10 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||