IK kijk steeds naar buiten hier door het raam.
Ik denk aan ons twee en zeg weer je naam,het is hier zo stil nu jij bent heen gegaan.
Ik heb alleen nog een foto en heel veel pijn.
Je bent nu in de hemel en dat is zo ver van hier.
De enige herinnering is een stuk papier.
Waarom moest dit gebeuren.
Ik kan niet zonder jou,was je niet al die jaren en lieve pa voor mij?
Maar,zo is het leven,moet het zo zijn?
Nemen en geven met vreugde en pijn?
Als god mij ook komt halen dan ben ik weer bij jou.
Als ik later een kind zal hebben dat jij niet meer mocht zien,dan hoop ik als het eens groot zal zijn,op jou zal lijken misschien.