*-Ter nagedachtenis aan mijn lieve oom-*



We mochten vroeger altijd bij u logeren.
we hadden veel lol maar kwamen altijd thuis met hele smerige kleren.
u was grappig en dat viel in de smaak,
als u er was was het altijd raak!

u was altijd een steun voor iedereen.
ook was u altijd vrolijk naar het scheen.
toen u zus stierf was u het die oma bijstond in haar verdriet.
maar als het bij u niet zo lekker ging dan hoorde we het niet.

daarom was het voor ons vreemd, dat binnen in u, lieve oom,
die ziekte woede zonder schroom!
die vreselijke ziekte waar wij allemaal bang voor zijn.
deze verschrikkelijke ziekte maakte ons allemaal zo bang en klein!

Die vreselijke ziekte die niemand uit durfde spreken,
terwijl het over ons heen lag als een benauwde deken.
U werd steeds zieker en zwakker,
maar u lieve vrouw stond naast u, zei was u strijdmakker.

U wist dat u ging sterven en deed nog veel.
ondanks dat gezwel dat niet weg wilde gaan in u keel.
u regelde alles buiten tante om.
ook verkocht u sommige dingen voor een grote som.

alles had u tot in de puntjes geregeld,
en zo een toekomst voor tante verzegelt.
Toen stierf u, het was een hele klap.
voor ons maar vooral voor tante was het een hele stap.

ze moest nu alleen de weg gaan,
waar jullie eigenlijk allebeid wilde staan.
Lieve oom, we missen u heel erg!
de weg voor ons maar vooral voor tante lijkt een hele hoge berg!

Maar we zullen naast haar gaan,
en haar niet alleen laten staan!
en we bidden God dat ook zij het mooie in de wereld nog kan zien nu!
in een wereld zonder u!