De dingen zijn opnieuw gebeurd
het is alsof het steeds sneller gaat
de tijd tikt
en de dingen gaan zomaar langs je heen
het lijkt alsof je het niet door hebt
maar het gebeurd
je denkt dat je het kan
je denkt dat je sterk genoeg bent
maar zeg nou eerlijk
ik zeg niet dat je het moet opgeven
maar ik weet precies hoe je je voelt
ik ben iemand die je gedachten kan lezen
ik loop dus langs je gedachtengang
het maakt me bang
het maakt me zwak
want ik beland ergens in
waar ik eigenlijk niet in belanden wil

want

ik wil alleen dat je de dingen een beetje laat luchten
diep van binnen zit het toch niet goed
dus laat staan als je iets goeds tegenmoet
je snapt dit misgien niet
maar na veel schrijven
snap ik zelf niet eens wat ik schrijven wil
of wat iets schrijven op papier eingelijk is
maar toch overal een angstig gevoel
je weet heus wel wat ik hier mee bedoel
soms ga ik wel eens te ver
ik denk dan aan dingen
waar ik het liefst niet aan denken wil
dat maakt me dan gek
het liefst wil ik dan weg
soms denk ik dat ik gek ben
maar ik blijf maar zoeken
ook al weet ik niet wat ik moet zoeken
elke dag weer, vind ik iets
waar ik van weet
dat het myn hart kan laten scheuren
en met een diepe scheur in myn hart
in myn hoofd
en tenslotte ook in myn gedachten
ga ik door, door tot ik de sleutel heb gevonden
waar ik van af weet dat alles goed zal komen
maar of ik ooit een punt ergens kan zetten
is nog maar de vraag
want de gedachten en gevoelens van syrine

zijn een stuk gevoeliger en dieper

maar meisje je bent zo verdrietig

van angst, laat ik je toch nog maar even alleen.

zo heel vlakbij, de blauwe zee.


13/ juli/ 2006