Als ik geen dichterkunst bezat,
had ik dit gedicht hier niet geschreven.
Mijn dagboek was dan mijn laatste hoop.
Met papier en een pen.
Moet ik elke regel vol zien te krijgen.
Peinzend bijt ik op me lippen. AUW!
Dat deed pijn, maar door die pijn weet ik
wel ineens wat ik moet schrijven. En dat gaat
de hele nacht zo door. Kan ik ook wat anders doen?
Jazeker, laten zien dat ik meer kan dan denken.
Ik kan nu met pijn mijn prettige,fijne,emotionele en vooral fijne kanten van mijn leven laten merken.
Alleen het dagboek het boek met een geheim. Zal mijn bezit blijven. En altijd anders zijn!