Enschede
dit gedicht heb ik geschreven naar aanleiding van wat ik heb meegemaakt op dertien mei en de dagen daarna met de vuurwerkramp
Enschede
Ik zie;
huizen totaal verdwenen
allemaal waardevolle spullen en onbetaalbare herinneringen bedolven onder beton en stenen.
Mensen huilen en schreeuwen totaal ontreddert naar degenen die overleden of vermist zijn,
als je ze in de ogen aankijkt zie je woede, machteloosheid, hoop en pijn.
De woede om wat er is gebeurt,
onbegrijpelijk dat zoiets in een woonwijk gebeurt.
De machteloosheid omdat ze zo graag iets willen doen maar niet kunnen en niet mogen,
velen maakt dat boos en verdrietig, anderen voelen zich bedrogen.
De hoop dat er toch nog een teken van leven zal zijn,
beseffende dat het misschien niet zo is, maakt een mens zo nietig en klein.
Elke x dat er een nieuwe lijst wordt opgehangen met gewonden, doden en vermisten zie je de mensen er naar toe rennen,
misschien staat er wel iemand op die ze kennen.
Het ergste is nog als die mensen van de lijsten vandaan komen,
de emoties die je dan over hun gezicht ziet stromen.
Mensen totaal ontroostbaar als ze te horen krijgen dat hun naasten er niet meer zijn,
het verscheurt je van binnen, hoe onmenselijk is hun pijn?
We kunnen geld blijven donderen en geven,
maar dat neemt niet weg dat de mensen hier getekend zijn voor hun leven.
Lieve S. De onheroepelijke vraag is het onbegrijpelijke WAAROM,
de conclusie wordt omhelst met de dood.
ik mis je verschrikkelijk.
Enschede
Ik zie;
huizen totaal verdwenen
allemaal waardevolle spullen en onbetaalbare herinneringen bedolven onder beton en stenen.
Mensen huilen en schreeuwen totaal ontreddert naar degenen die overleden of vermist zijn,
als je ze in de ogen aankijkt zie je woede, machteloosheid, hoop en pijn.
De woede om wat er is gebeurt,
onbegrijpelijk dat zoiets in een woonwijk gebeurt.
De machteloosheid omdat ze zo graag iets willen doen maar niet kunnen en niet mogen,
velen maakt dat boos en verdrietig, anderen voelen zich bedrogen.
De hoop dat er toch nog een teken van leven zal zijn,
beseffende dat het misschien niet zo is, maakt een mens zo nietig en klein.
Elke x dat er een nieuwe lijst wordt opgehangen met gewonden, doden en vermisten zie je de mensen er naar toe rennen,
misschien staat er wel iemand op die ze kennen.
Het ergste is nog als die mensen van de lijsten vandaan komen,
de emoties die je dan over hun gezicht ziet stromen.
Mensen totaal ontroostbaar als ze te horen krijgen dat hun naasten er niet meer zijn,
het verscheurt je van binnen, hoe onmenselijk is hun pijn?
We kunnen geld blijven donderen en geven,
maar dat neemt niet weg dat de mensen hier getekend zijn voor hun leven.
Lieve S. De onheroepelijke vraag is het onbegrijpelijke WAAROM,
de conclusie wordt omhelst met de dood.
ik mis je verschrikkelijk.
Reacties op dit gedicht
| jolien: | Vrijdag, juli 06, 2001 22:34 |
| Hai, Ik heb het zelf ook allemaal meegemaakt. Ik kom zelf ook uit enschede. Ik heb zelf gelukkig geen bekenden of familie leden verloren of die door verwonding in het ziekenhuis kwamen. Kben er op die dag heen gefietst en heb een beetje geluk gehad die dag. Kheb mezelf en mijn zusje met haar vriendin beetje gered. Eum veel sterkte verder. kun je me ff mailen. Dan praten we verder als je wil. Veel liefs, Jolien |
|
| sabine: | Woensdag, januari 24, 2001 18:37 |
| heey!! ik moet je even laten weten dat elk gedicht dat jij hier hebt neergezet, mij steeds weer raakt.. je manier van schrijven vind ik werkelijk geweldig.. ga vooral zo door, je hebt absoluut talent!! groetjes, Sabine |
|
| chantal chantal chantal: | Donderdag, januari 04, 2001 15:52 |
| ha eindelijk heb ik je gevonden. ik heb een eigen website gemaakt bij MSN. Chantal-Chantal. kijk even als je m kunt vinden | |
| : | Donderdag, november 09, 2000 21:06 |
| ze hebben er bij ons veel grappen over gemaakt, over enschede. Ik vind dat niet gepast, zeker niet nu ik dit gedichtje heb gelezen | |
| ercan: | Donderdag, november 02, 2000 10:52 |
| het is een hele goeie gedicht wat je diep van binnen raakt. groetjes van ercan, en vooral doorgaan met gedichten | |
| : | Vrijdag, september 01, 2000 21:04 |
| ik heb het ook allemaal meegemaakt en het doet heel veel pijn. ik heb haar ook gekend. sterkte | |
| Vandenbussche Elske: | Zondag, augustus 27, 2000 20:22 |
| Inderdaad heel erg heb het allemaal gezien via televisie toch mooi dat je er iets over schirjft nog veel geluk Elske | |
| Laira: | Zaterdag, augustus 26, 2000 21:46 |
| Dit gedicht maakt het voor een buitenstaander wat beter te begrijpen. Wat voor een drama een mens soms mee moet maken. Veel sterkte. Groetjes Laira |
|
| yentel: | Zaterdag, augustus 26, 2000 20:58 |
| Hoi Serenity, Ik vind het echt heel erg wat in Enschede is gebeurd! Ik wil je graag heel veel sterkte toewensen! Dikke knuff yentel En je gedichtje, heel mooi, ben er stil van... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: serenity | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||