verdronken in eigen tranen
Voel de verstikking, probeer naar adem te happen
Grijp om me heen, maar niks om vast te pakken
Beelden schieten naar me hoofd, me laatste uurtjes
Zie me opgroeien van baby, tot de ik die ik nu ben
Krijg geen adem meer, voel de tranen stromen
Me lichaam verlangt naar zuurstof, maar krijgt niks
Zie me nog zitten bij de rivier, huilend en fluisterend
Wanhopig vragend aan God, waarom het zo gaat
Herinner me verder niks meer, enkel duisternis
Me benen worden moe, van het krampachtig zwemmen
Kom niet naar boven, het is te lang zwemmen
Me lichaam geeft het op, me hoofd doet mee
Laat me meenemen door de duisternis de diepte in
Het kan me niks meer schelen, me eigen schuld
Open me ogen even, herinner me opeens alles weer
Ben verdronken in eigen tranen, in me eigen tranen
Reacties op dit gedicht
| *Black-Life-Heaven*: | Zaterdag, juli 15, 2006 21:27 |
| echt een heel mooi gedicht! prachtig egt waar! heel veel sterkte en je mag me altijd mailen...ik wil er voor je zijn liefs |
|
| QueenBee: | Vrijdag, juli 14, 2006 11:56 |
| :( Ik houd van je. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: TB | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 13 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||