Wij staan op drijfzand
We staan op drijfzand
We zakken steeds dieper weg
Er staat niemand aan de kant
Geloof me als ik zeg
Dat ik niet meer met je kan leven
Dat ooit moeder- dochter liefde is verdwenen
Ik zal wel altijd om je blijven geven
Maar de te grote donkere wolk is verschenen
Waar is het toch zo mis gegaan
Ik geef me fouten toe waarom doe jij het niet
Moet ik dan compleet alleen staan?
En ik weet dat jij het nog steeds niet ziet
Wat jou fouten zijn
En weet je dat
Dat doet me juist zo veel pijn
En aan de andere kant ben ik het zat
Maar zoek het dan ook maar even uit
Want ik ben nu niet meer
Dan een gebroken ruit
En dat wil ik niet elke keer
Dus weer afstand genomen
Maar nu voor altijd?
Ik weet niet of dit ooit zal goed komen
En ik weet niet eens of dat me spijt
Reacties op dit gedicht
| Myrrr: | Zondag, juli 16, 2006 16:08 |
| neej gespreksmomenten hebben we genoeg gehad want dan is het niet meer praten maar schreeuwen en dat wil ik niet meer Liefs, Myrrr |
|
| sunset: | Zondag, juli 16, 2006 14:30 |
| Zo pijnvol droef dat het - soms- zo ver moet komen. Waren er geen eerdere - werkelijke - gespreksmomenten? Liefs en mijn warme oprechte genegenheid, sunset |
|
| (rottig)appeltje: | Zondag, juli 16, 2006 12:46 |
| deze maakt me stil.. liefliefs appeltje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: star of ocean | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 16 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||