je voelt alleen de pijn..
het licht zie je niet meer
de vogels hoor je niet meer fluiten
je zit in een donkere diepe dal
je wil ook niet meer naar buiten
je hield zo van de natuur
maar nu voel je alleen maar pijn
tranen steeds weer over je wangen
het gevoel dat je er niet meer mag zijn
het kan je niets meer schelen
je vraagt of de vogels je mee willen nemen
mee willen nemen naar het licht
want je word moe van al die problemen
je voelt alleen maar pijn
geen zon die je meer ziet
je zit verlaten in de natuur
met al je pijn en verdriet..
maar ooit komt de dag
dat je de zon weer ziet schijnen
het geluk weer voor je ligt
en de pijn zal langzaam verdwijnen..
Reacties op dit gedicht
| vlokje: | Maandag, juli 17, 2006 10:47 |
| Heel mooi geschreven fran!! liefs sylvia |
|
| sunset: | Maandag, juli 17, 2006 09:19 |
| Zeker weten! Mooi steuunend tonend neergezet van jou. Liefs en knuf, sunset PS: Tip (Als ik mag) -je wilT ( maar wel ''wil je'') ook niet ...-; -want je wordT ...- |
|
| Anneke van Dijk-Ploeg: | Maandag, juli 17, 2006 09:14 |
| intens ondersteuningsgedicht! hoopvol! liefs, namasté, An |
|
| secunde: | Maandag, juli 17, 2006 05:42 |
| Wat mooi dat je het gedicht hoopvol eindigt. Ik wens je alle geluk toe Secunde |
|
| tulpje: | Maandag, juli 17, 2006 00:24 |
| herkenbaar zo mooi verwoord echt super meid liefs mij |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fran92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||