Toen ik jou,
Mijn ziel openbarend,
Mijn liefste verlangen;
Mijn blauw tonen wou
Toen ik door jou
Mijn woordeloos wezen van
Mijn ziel liet verroeren,
Waar ik slechts niet meer
Dan mijn blauw tonen wou
Toen kleurde jij
Mijn heilige woorden
In kankergeel oker
Mijn ziel werd heel klein
Mijn blauw werd slechts grauwer
Mijn ziel werd een pitje
Toen het vlammetje doofde
Van mijn eeuwig verlangen
Verried jij mijn blauw
Toen ik jou
Mijn stil, stille zwijgen,
Mijn diepste verlangen
Dan toch tonen zou…
Keerde jij enkel om
En zonder te horen
Liet jij mij verloren
Keek nooit meer weerom
Gevangen het blauwe
In oker gekleurde
Rest mij slecht het weten
Dat ik van jou
Hield.
sunset: | Donderdag, juli 20, 2006 07:42 |
Voelbaar jouw verdriet. En wat een integer mooie verwoording. Liefs en knuf, sunset |
|
Raira (Ria): | Donderdag, juli 20, 2006 01:20 |
en ik lees de verwerking in alles erg intens weer dit liefs knufffff Ria |
|
secunde: | Donderdag, juli 20, 2006 00:44 |
prachtig geschreven secunde |
|
fran92: | Donderdag, juli 20, 2006 00:14 |
slik.. mooi verwoord.. een warme knuffel! slaap lekker liefs fran92 |
|
Auteur: Rebra | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 20 juli 2006 | ||
Thema's: |