Wij waren aan het denken
van wat we vroeger altijd deden.
Toneeltjes spelen.
En nee, geen dialoog, een polyloog.
We waren met veel te veel om er
één te spelen.
En wanneer we gingen wandelen,
wou ieders wel een pluisbloem
om zo mooi te 'ontpluizen'.
Zo'n veld kon dan direct leeg zijn.
En dan stapten we verder.
Met z'n allen in een gehele troep.
Totdat meer van de helft
er genoeg van had.
En m'n lichaam verliet.
Nu zijn we nog met een paar,
en alles lijkt te vervagen.
En ieder gaat z'n eigen weg.
Hier loop ik dan nu, alleen,
want vroeger had ik hen in mij.
En nu, kan ik zeggen,
vaarwel schizofrenie.