-voor de jonge aan zee..-
Het beetje hoop
vult mij vanbinnen
ik zit vol met
hoop
vol met verlangen
bij elk woord
elke gedachte
bij elk soort geluid
elke tint
gevoel en geur
word ik gevult vanbinnen
met hoop
met verlangen
met verdriet
dat de hoop een onvervulde droom
blijft
dat de leugen werkelijkheid was
dat jij mij werkelijk bedroog,
telkens
bij elk woord
elk vraagstuk
elk gevoel, bij elke verlangen
en bij elke hoeveelheid hoop
en bij elke zucht verlangen
word mijn hart uitgerekt
bijna verscheurt tot t niet verder kan,
tot het niet verder kloppen kan
tot tranen niet verder kunnen rollen,
ik word uitgedroogt
ik zal doodgaan
ik zal stikken
ik zal letterlijk
en figuurlijk
doodgaan
aan een gebroken hart.
Jij,
jij breekt mij eikel,
jij,
jij geeft hoop,
verlangen,
je bent een vriend
de god van de zee
jij geeft me hoop
verlangen.
Jij laat mij verlangen
naar woorden
naar meer
dan stilte,
jij laat mij verlangen
naar je beloofde woorden,
naar je beloftes
die jij zou nakomen,
maar het blijft stil,
mijn hoop blijft
mijn verlangen blijft
maar mijn tranen
hopen op,
mijn ademhaling word zwaarder
en mijn hart tikt langzamer,
ik scheur langzaam uit
en wordt opgenomen
in jou macht
die je allang
over mij had.
Je was een vriend,
ik gaf werkelijk om je,
wist je dat?
-Waarom laat je me stikken,
waarom mag ik jou niet liefhebben,
als slechts een vriendin,
waarom dood jij mij, elke dag iets meer?-
waarom..
waarom?