Zon
Zon.
Gezeten onder een lommerrijke boom
Waar de zon mij nauwelijks ziet,
Denk ik eigenlijk, maar wel heel loom,
Aan het verkoelend wuivend riet.
Oh zon, zo vaak al reeds bezongen;
Luister naar ons en geef gehoor
Oogst mislukt en noodgedwongen
Gaat ook het beloofde zoet teloor.
Ontferm je, wees ons genegen,
Het geloof in u raakt haast verloren;
Regen is nu voor ons een zegen,
Wil onze beden snel verhoren.
U mag voor altijd niet vertrekken,
Maar denk eens aan de slecht bedeelde
Die het heerlijk lijf wil strekken
In uw onuitputtelijke zonneweelde.
Wij dorsten naar uw gulle lach,
Lees het op de uithangborden,
Maar denken dat na deze hitteslag,
Het ietsje minder wel mag worden.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 24 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||