Rode rozen vergaan.. Verloren en vergeten…
Zoals een bevroren traan..
Door een dansende engel was ik bezeten…
De verlaten gedreven zwaan….
Zoals een witte parel zijn schelp doet weten….
Zo heb ik ons op het strand laten staan…

De momenten hebben mij bijna opgevreten..
In de golven ben ik weggegaan…

Ik ben nog maar een weerspiegeling dat weerkaats vanuit het licht van de maan..
Ik ben de wind dat tot ver achter de horizon doet waaien….
Alsof ik achter de rotsen ben gaan staan…
En alsof ik zo naar onze herinneringen deed zwaaien…

Je was mijn redder dat over mij deed waken bij de krankzinnigheid in mijn allerdiepste dromen…. Het kwade dat met storm de onrust in mijn nachtmerrie doet maken… Zoals wit schelpenzand door hoge golven doet stromen…. Zoals koraal zijn passie doet verraden…. Zoals de zon s’morgen naar mij toe doet komen….zoals een witte zee-elf doet zwemmen over de zeeboden van uit het duistere kwade…..

Nu zijn de roden rozen vergaan…..
In vuur verbrandt….
Om hoog gegaan…
Weggevlogen als korrels zand….
In de schoonheid van het koraalrif ben ik nu gaan staan….

In de nacht zal ik op het strand naar jouw stem gaan luisteren….
Ik zal ons nooit weg laten drijven…
Want de wind doet jouw naam in de stilte fluisteren…

En op het strand zullen we altijd samen blijven…

Je bent mijn redder in mijn dromen..
Je bent mijn rozen zo rood…
Ooit zal je weer terug komen….
Ik wacht tot nog ver achter mijn dood……

In mijn hart ga je altijd met mij mee…….

YOU’RE MY ANGEL… THAT’S DANCING AWAY….