De reden der rede
Op een verhoog, de sprekersstoel.
Een man met een wit papier.
Hij zou een mededeling doen,
hij zou het gaan vertellen hier.
Beide handen breed gestrekt,
hij moest om stilte vragen.
Wat hij wil zeggen is volstrekt,
gevaarlijk in dees dagen.
Toen het stiller werd het rumoer,
nog slechts het ademen te horen,
legde hij de armen mannelijk stoer,
en leunde lichtjes naar voren.
Voor alle mensen, in deze zaal,
luistert naar deze voorname rede.
Hij geldt voor jullie allemaal,
gebracht om een specifieke reden.
Nog stiller werd het in de hal,
je hoorde lederen broeken kraken.
De monden open, van de mannen vooral,
de vrouwen stopte hun bekende taken.
De voordrager boog heel diep,
boog zich eigenlijk onderdanig.
nam het witte papier op en riep,
dat de redevoering gedaan is.
Het volk bekeek elkaar onderling,
wisten niet wat te zeggen,
keken de spreker na die wegging,
zonder verder iets uit te leggen.
Langzaam kwam het applaus op gang,
het werd een staande ovatie.
Hem aan te raken werd een gedrang,
hij, de redder van deze natie.
Nog even keek de spreker om,
naar allen die daar joelden.
Ach , wat zijn ze allen stom,
zij begrijpen niet wat ik bedoelde.
Een man met een wit papier.
Hij zou een mededeling doen,
hij zou het gaan vertellen hier.
Beide handen breed gestrekt,
hij moest om stilte vragen.
Wat hij wil zeggen is volstrekt,
gevaarlijk in dees dagen.
Toen het stiller werd het rumoer,
nog slechts het ademen te horen,
legde hij de armen mannelijk stoer,
en leunde lichtjes naar voren.
Voor alle mensen, in deze zaal,
luistert naar deze voorname rede.
Hij geldt voor jullie allemaal,
gebracht om een specifieke reden.
Nog stiller werd het in de hal,
je hoorde lederen broeken kraken.
De monden open, van de mannen vooral,
de vrouwen stopte hun bekende taken.
De voordrager boog heel diep,
boog zich eigenlijk onderdanig.
nam het witte papier op en riep,
dat de redevoering gedaan is.
Het volk bekeek elkaar onderling,
wisten niet wat te zeggen,
keken de spreker na die wegging,
zonder verder iets uit te leggen.
Langzaam kwam het applaus op gang,
het werd een staande ovatie.
Hem aan te raken werd een gedrang,
hij, de redder van deze natie.
Nog even keek de spreker om,
naar allen die daar joelden.
Ach , wat zijn ze allen stom,
zij begrijpen niet wat ik bedoelde.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, juli 25, 2006 08:39 |
| Toppie! Chapeau. Liefs en nog een heel fijne voeldag, sunset |
|
| Tinneke 1: | Dinsdag, juli 25, 2006 08:20 |
| ik kan alleen maar de vorige reactie''s beamen, prachtig jure !!! liefs, tinneke x |
|
| kolibrie: | Dinsdag, juli 25, 2006 08:06 |
| Bedankt, we dachten weer hetzelfde. | |
| Robbertje: | Dinsdag, juli 25, 2006 07:39 |
| De spreker, de dichter, willen we het weten wat zij bedoelen? Het is iets van aanvoelen, denk ik en dat aanvoelen, voel ik hier ! Een brein met een onuitputtelijke bron... groetjes Robbe(rtje) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jure | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 25 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||