Deemstering...
Deemstering...
Voetsporen
vervagen in 't zand
met de herinnering
hoe we hier liepen
hand in hand
Mijn schaduw
doet verzwinden
tijdens schemering
een gemis
winden van liefde
een zo vurig licht
wat verging
in deze dovende
duisternis
Parels stromen
langs dit gezicht
krachtige kringen
dromen in 't water
tranen vloeien
naar een later
en golven
doen omringen
…
Reacties op dit gedicht
| MizzTeaQ: | Donderdag, juli 27, 2006 09:15 |
| Lieve Xav , het verdriet zo voelende door te lezen dit dicht...water immer weer water... Sterkte! Liefs en knuf! |
|
| Laurens Windig: | Donderdag, juli 27, 2006 08:56 |
| Een typisch Xavion werk; indringend. | |
| chocaatje: | Woensdag, juli 26, 2006 17:34 |
| Ja prachtig geschreven.Wel triest zeg.Volgens mij is alles al gezegd hieronder.Liefs mieke | |
| Paul de Bruyn: | Woensdag, juli 26, 2006 03:52 |
| Voorbij de einder wacht jouw toekomst met een glimlach kracht, in jou gescholen, zacht als de persoon die je bent. Liefs, |
|
| maria : | Dinsdag, juli 25, 2006 23:03 |
| wow.... een juweel in de glinster van het zilt voelbaar edoch koesterbaar verstild knuf met liefs, maria |
|
| (rottig)appeltje: | Dinsdag, juli 25, 2006 21:01 |
| prachtig en droef-voelbaar, liefliefs appeltje |
|
| nippy: | Dinsdag, juli 25, 2006 20:33 |
| prachtig mooi verdrietig en intens geschreven.... liefs en dikke knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: xavion | ||
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 25 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||