Het trieste lot van de schrijver
Er was eens een schrijver
met een verminkt gelaat.
Daarom trok hij zich terug
in zijn donker kasteel.
De scrijver schreef een verhaal.
Hij schreef zo lang dat hij
de tijd uit het oog verloor.
Op een dag was het verhaal af.
Plots besete de schrijver dat
hij altijd alleen is geweest.
De schrijver zette een magisch masker op.
Om zo zijn verminkt gelaat te verbergen.
Het masker maakte de schrijver betoverend mooi.
Met zijn verhaal onder zijn arm,
trok de schrijver door het woud.
Daar ontmoete hij een mooie tovenares.
Ze was betoverend mooi.
De schrijver gaf zijn verhaal aan de tovenares.
De tovenares was heel gelukkig met het geschenk.
In ruil gaf ze de schrijver geluk en warmte.
De volgende dag zocht de schrijver
opnieuw de tovenares op.
De tovenares was heel niewsgierig
naar het gezicht achter het masker.
De schrijver zette zijn masker af.
Helaas, de tovenares werd ziedend.
Omdat ze verliefd was geworden op
een verminkt man.
De tovenares vervloekte de schrijver
tot eeuwig pijn en verdriet.
Vervolgens de toverde
de tovenares zichzelf weg.
De schrijver trok zich opnieuw
in zijn donker kasteel terug.
Hij kon echter niet onsnappen aan
de pijn en het verdriet.
Nu, zoveel jaren later,
is er nog steeds ergens een verborgen kasteel.
En in dat kasteel wacht het levenloze lichaam
van de schrijver nog steeds op vergifenis,
omdat hij was wie hij was...
met een verminkt gelaat.
Daarom trok hij zich terug
in zijn donker kasteel.
De scrijver schreef een verhaal.
Hij schreef zo lang dat hij
de tijd uit het oog verloor.
Op een dag was het verhaal af.
Plots besete de schrijver dat
hij altijd alleen is geweest.
De schrijver zette een magisch masker op.
Om zo zijn verminkt gelaat te verbergen.
Het masker maakte de schrijver betoverend mooi.
Met zijn verhaal onder zijn arm,
trok de schrijver door het woud.
Daar ontmoete hij een mooie tovenares.
Ze was betoverend mooi.
De schrijver gaf zijn verhaal aan de tovenares.
De tovenares was heel gelukkig met het geschenk.
In ruil gaf ze de schrijver geluk en warmte.
De volgende dag zocht de schrijver
opnieuw de tovenares op.
De tovenares was heel niewsgierig
naar het gezicht achter het masker.
De schrijver zette zijn masker af.
Helaas, de tovenares werd ziedend.
Omdat ze verliefd was geworden op
een verminkt man.
De tovenares vervloekte de schrijver
tot eeuwig pijn en verdriet.
Vervolgens de toverde
de tovenares zichzelf weg.
De schrijver trok zich opnieuw
in zijn donker kasteel terug.
Hij kon echter niet onsnappen aan
de pijn en het verdriet.
Nu, zoveel jaren later,
is er nog steeds ergens een verborgen kasteel.
En in dat kasteel wacht het levenloze lichaam
van de schrijver nog steeds op vergifenis,
omdat hij was wie hij was...
Reacties op dit gedicht
| Littledolphin: | Dinsdag, augustus 08, 2006 22:06 |
| REACTIE-ik was erook niet echt bang dat je bron is opgedroogt,maar miste wel weer een gedicht van de onbekende van de nacht...i still love to read you,and you get closer....really closer,liefs littlexxx | |
| Lichtengel: | Woensdag, augustus 02, 2006 14:48 |
| Wauw.Dit is een mooi gedicht, Het maakt me bewust hoe mensen over elkaar denken, Het gaat niet om de buitenkant, maar om de binnenkant. Zeker een goed gedicht=) |
|
| vicky holvoet: | Zaterdag, juli 29, 2006 21:10 |
| Wat een triestig gedicht ! En bedankt voor je reactie . groetjes Vicky |
|
| Littledolphin: | Woensdag, juli 26, 2006 15:04 |
| zeer indrukwekkend,mooi!een fijne dag nog,liefs liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Nachzehrer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 26 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||