Haar hart scheurt langzaam
De torens die stonden op de vlakte zo kaal
Veilig en alles was van afstand goed te zien
Niemand kon dichterbij komen dan zij wou
Geheel eenzaam en alleen in de toren
Met alleen personeel die haar bediende
Met alles wat waarde heeft in de wereld is ze omringd
Diamanten tapijten en mooie kleren
Luxe kamer en een keuken waar gekookt kan worden
Voor meer dan duizend man
Toch is ze alleen
Zo alleen omdat haar hart schuilgaat
Achter een gietijzeren hek wat al jaren niet meer open ging
Puur omdat het was door de tijd
Verroest door haar angst om gekwetst te worden
Maar de eenzaamheid doet meer pijn
En haar hart scheurt langzaam….
Reacties op dit gedicht
| ring: | Maandag, juli 31, 2006 19:21 |
| triest maar waar,het kan...xxxingrid | |
| xavion: | Maandag, juli 31, 2006 08:57 |
| Haar gesloten hart scheurt niet alleen, die van hem eveneens... Prachtig lieve mieke... Prachtig... Lieve liefs, XaVioN |
|
| M@rcel: | Vrijdag, juli 28, 2006 12:56 |
| droef mooi geschreven Liefs M@rcel |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, juli 28, 2006 12:11 |
| moedig neergezet | |
| scientist: | Vrijdag, juli 28, 2006 10:56 |
| Hopelijk open jij je deur wel... Liefs |
|
| Raira (Ria): | Vrijdag, juli 28, 2006 10:38 |
| hoe eenzaamheid zijn gouden kooitjes bouwt triest mooi dit gedicht liefs Ria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 28 juli 2006 | ||
| Thema's: | ||