Achter jouw lach...
Daar stond je dan , in de deuropening,
even was je het vergeten en kwamen wij het te weten.
Je had je trui niet aan....
Mijn adem stopte bij het zien van jouw armen,
krassen overal.
Een vraag spookt door mijn hoofd, WAAROM???
Je liep weg, huilde, riep...
Maar dit beeld kon ik nooit vergeten.
Jij mijn grote zus, die altijd aan het lachen was.
Die me troostte als ik verdrietig was.
Die altijd voor me klaar stond.
Je masker viel af,
waarom.... spookt nog steeds door mijn hoofd.
Ontkennen helpt niet meer.
Dat ik dat niet zag,
jouw verdriet verscholen onder je lach.
even was je het vergeten en kwamen wij het te weten.
Je had je trui niet aan....
Mijn adem stopte bij het zien van jouw armen,
krassen overal.
Een vraag spookt door mijn hoofd, WAAROM???
Je liep weg, huilde, riep...
Maar dit beeld kon ik nooit vergeten.
Jij mijn grote zus, die altijd aan het lachen was.
Die me troostte als ik verdrietig was.
Die altijd voor me klaar stond.
Je masker viel af,
waarom.... spookt nog steeds door mijn hoofd.
Ontkennen helpt niet meer.
Dat ik dat niet zag,
jouw verdriet verscholen onder je lach.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, augustus 01, 2006 17:07 |
| Je hoeft je niet schuldig te voelen want zij had ook iets kunnen zeggen. En weet je, het ergste is dat snijden meestal een verslaving is. Het niet kunnen verwerken van ... (eender wat) wordt er meestal als handige verontschuldiging bijgeleurd. Liefs en mijn warme oprechte genegenheid, sunset |
|
| sadje: | Dinsdag, augustus 01, 2006 17:00 |
| echt heel mooi, maar ook zeer pijnlijk en herkenbaar! je waarschijnlijk wel veel vragen bij die krassen, enz.. de enige goede raad dat ik kan geven is: vraag ernaar, steun haar, maar keur het zeker niet af!! sterkte! -sadje- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zomaar | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 01 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||