Allerhoogste tree
Langzaam ga ik lopen
Op de ladder van m'n pijn
Naar de allerhoogste tree
Om eventjes alleen te zijn
Daar zal ik dan gaan zitten
Met mijn bedwongen verdriet
Tranen over m'n gezicht
Zonder dat een mens het ziet
Wanneer m'n tranen weer gedroogd zijn
En m'n pijnen zijn vergaan
Dan zal ik weer m'n best doen
Wat treetjes lager te gaan staan
Totdat ik weer benee ben
De mensen weer begroet
En tegen iedereen kan zeggen
'Met mij gaat het weer goed!'
Reacties op dit gedicht
| kraantjelek: | Donderdag, december 15, 2011 11:38 |
| heb net een wens voor het nieuwe jaar geplaatst die doet wat minder pijn veel sterkte joop | |
| happiness.: | Dinsdag, juni 19, 2007 19:25 |
| zo droevig, maar o zoo mooi verwoord. kusz. |
|
| isis-helena: | Woensdag, augustus 02, 2006 23:46 |
| Heel herkenbaar voor mij! Wel mooi verwoord! Liefs Isis | |
| Not so though: | Woensdag, augustus 02, 2006 16:33 |
| pff... heel mooi geschreven. Al is het wel verdrietig, maar o zo hekenbaar. Al moet je soms ook wel meteen van de bovenste tree naar onderen springen... Sterkte. Liefs |
|
| sunset: | Woensdag, augustus 02, 2006 11:18 |
| Dat vind ik persoonlijk juist verkeerd. Alsof de ander jou niet echt mag kennen. En zo gaat er te veel onnodig stuk. Tonend, delend, neergezet. Liefs en knuf, sunset |
|
| Ilaria: | Woensdag, augustus 02, 2006 08:49 |
| Heel mooi gedicht , vergeet niet er zijn ook nog andere mensen die om je geven .. Liefs, iLaria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Starlight* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 02 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||