Levensmoe
Tachtig jaar zet hij zijn sporen
maar ergens is hij de moed verloren
doordat alles om hem heen hem verliet
bestaan zijn dagen uit wachten en verdriet
hij zit op zijn stoel en staart voor zich uit
neemt heel triest voor zichzelf het besluit
als je niet meer kan voelen dat je leeft
het leven zo geen zin meer heeft
maar ergens is hij de moed verloren
doordat alles om hem heen hem verliet
bestaan zijn dagen uit wachten en verdriet
hij zit op zijn stoel en staart voor zich uit
neemt heel triest voor zichzelf het besluit
als je niet meer kan voelen dat je leeft
het leven zo geen zin meer heeft
Reacties op dit gedicht
| Reiger: | Zondag, augustus 27, 2006 09:54 |
| Heftig....maar wel begrijpelijk | |
| bijouken: | Zondag, augustus 20, 2006 18:35 |
| Wat kan je eraan doen? Zij die roepen op de dood mogen niet gaan en anderen hebben een rot bestaan. Mooi geschreven. |
|
| ~~~eilahtan~~~: | Dinsdag, augustus 08, 2006 08:09 |
| weer een die raakt schitterend knuf nathie |
|
| M@rcel: | Woensdag, augustus 02, 2006 12:16 |
| heel mooi Liefs M@rcel |
|
| sunset: | Woensdag, augustus 02, 2006 11:59 |
| treffend dit. En ergens waar. Toch? Liefs en knuf, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: creadea | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 02 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||