Breekpunt
Thuis, in de veilige beslotenheid van mijn zooitje
Verscholen achter mijn gordijnen van rood velours
In mijn met boeken volgestouwd stenen kooitje
Voel, ik me veilig, ben ik niet die bikkel, koel en stoer
Weet ik dat het moment moet gaan komen
Dat ik ga breken, dat ik mijn lava zal braken
Dat het moment waarvan ik angstig lig te dromen
Mij over mijn barrières zal doen geraken
Ik die niet kan huilen, geen emoties meer verdraag
Die alles wegslik, met cynisme als medicijn
Ik loop er op af, al komt het mogelijk niet vandaag
Wetend dat mijn fierheid er niet lang meer zal zijn
Gedichten schrijvend nader ik mijn onomkeerbaar doel
Jankend, grenzenloos plengende stroom van tranen
Na zoveel muren gesloopt kom ik toch bij mijn gevoel
Waarvan ik me zo eindeloos veraf kon wanen
Ik sta uiteindelijk op breken, wie staat me straks bij?
Wie stopt mijn kraan, mijn opgekropt verdriet?
Is er straks nog een vetrouweling aan mijn zij?
Die mij als een mens en niet meer als een kanjer ziet?
Zal ooit mijn aanstromend oogvocht verdrogen?
En zal ik mezèlf daarna nog wel waarderen?
Of zal ik mijn noodlot kalm en gedwee gedogen?
Mag ik dan misschien als gevoelsmens wederkeren?
Douwe
soulsister: | Donderdag, augustus 03, 2006 20:17 |
gevoelens tonen is niet voor iedereen simpel,mooi verwoord liefs |
|
philos: | Donderdag, augustus 03, 2006 14:04 |
als er niemand meer is, is er altijd nog inkt en papier. philos |
|
Lia van der Fluit (L!@): | Donderdag, augustus 03, 2006 13:56 |
gevoelig zijn,,,,daar is niets mis mee... gelukkig dat die muren afgebroken zijn,,,en dat je bij je gevoel kunt komen.. want daar gebeurd het.. bij je gevoel.. je hart,,, volg je hart.. laifs,,,L!@ | |
the moon: | Donderdag, augustus 03, 2006 13:49 |
erg mooj beschreve | |
sunset: | Donderdag, augustus 03, 2006 10:33 |
Mag? Moet. En weet je, nog nooit vocht, weende, lachte, stierf één iemand alleen. Je moet de ander willen, durven zien en toelaten. Voornamelijk in je gevoel. Maar ook dat kan pas nadat je jezelf eerst hebt toegelaten in jouw voel. Rakend voelbaar verdrietig en o zo verwarrend, verlangend neergezet. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
*Starlight*: | Donderdag, augustus 03, 2006 09:52 |
Bijzonder mooi verwoord. En zoals ''MizzTeaQ'' al zei: zie het als een keerpunt, niet als breekpunt. Sterkte, en liefs *starlight* | |
MizzTeaQ: | Donderdag, augustus 03, 2006 09:31 |
Probeer het niet als een ''breekpunt'' te zien maar als een mogelijk ''keerpunt'', een opening voor een nieuwe fase , een nieuwe uitdaging waaraan je begint! Voor nu sterkte , het komt goed! Liefs , |
|
remie: | Donderdag, augustus 03, 2006 08:28 |
krop je gevoel niet op, ik heb 23 jaar met een man samen geleefd die emotieloos was, erg moeilijk ...laat zien wie je bent en waar je voor staat...mannen mogen best huilen...liefs Remie | |
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 03 augustus 2006 | ||
Thema's: |