oneindige melancholie

Hoog torenen de massieve stammen boven de grond uit. Waar ik ook kijk; bomen en bomen. Dit is dus het rijk ven de dieren. Hier vangt de vos de fazant, doof voor zijn doodskreten

"Wat moet een jongen van dertien hier?" lispelen de kruinen.

"Ik kwam even kijken, bonst mijn hart."

Monotoon ruist ergens een trein. Het geluid versterft in de verte.

"Als je verdwaald, ben je alleen...... alleen."

En achter gindse heuvel antwoordt de koekoek zacht, in oneindige melancholie

Geschreven door

henk jans

Reacties op dit gedicht

henk jans vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

fran92:	Vrijdag, augustus 04, 2006 12:39
heel erg mooi! liefs fran92

philos:	Vrijdag, augustus 04, 2006 10:49
mooi, secunde, ik kijk uit naar het volgende verhaal of gedicht. philos

vampia luna venus:	Vrijdag, augustus 04, 2006 08:43
mooi! gr luna

Lia van der Fluit (L!@):	Vrijdag, augustus 04, 2006 08:10
prachtig gedaan,, groetjes, L!@ ☼☼☼

Littledolphin:	Vrijdag, augustus 04, 2006 08:07
heel mooi verwoord,graag gelezen,liefs littlexxx

Over dit gedicht

Auteur: henk jans
Gecontroleerd door: Sunflower
Gepubliceerd op: 04 augustus 2006
Thema's: [verhalen] [Eenzaamheid]