mama
mama
je was zo vol eenwoud
je was zo lief
je deur stond altijd voor ons open
altijd waren we welkom
je was zo groot in kleine dingen
sober voor jezelf
en alles voor het gezin
toen werdt je ziek
die verdomde kanker
je hebt gevochten
tot je geen uitweg meer was
nooit vragen nooit klagen
aanvaarding en rust
"ja maar ja ...het is goed zo
je pijn in stilte dragen
je hart voor ons geklopt
haar ogen ons tot het laatste gezocht
wij koesteren jou grote mamahart
dat zoveel geeft gegeven
zonder iets terug te vragen
bedankt lieve mama
( na 8 jaren missen we jou nog steeds )
Reacties op dit gedicht
| Kriistel: | Donderdag, augustus 17, 2006 21:00 |
| bij dit gedicht verscheen er echt wel een traan..!! mooi geschreven .. en ik vind je zo bijzonden gewoon om hoe je het schrijft.. zo te lezen was je moeder een bijzonder persoon .. ik haar hart blijft ze dan ook altijd bestaan .. want daar bestaat geen dood.. daar hou ik me altijd aan vast(K) | |
| Karense: | Vrijdag, augustus 11, 2006 12:44 |
| hallo, ik heb mijn moeder ook 8 jaar geleden aan kanker als je wilt praten ofzo je mag altijd mailen, kan opluchten ! groetjes karense | |
| the moon: | Vrijdag, augustus 04, 2006 21:58 |
| dat heeft tijd nodig...je hebt men steun alvast leun maar op me als je het nodig hebt:) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: poesje2 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 04 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||