Ik lijk steeds meer op jou
Hoe ik je ook verachtte
Hoe ik je ook haatte
Ik kan het niet ontlopen
Want jouw handen zijn de mijne
Ik wil het niet geloven
Ik wil het niet weten
Maar toch…
Ik lijk steeds meer op jou
Hoe ik me ook verborg
Hoe ver ik ook liep
Telkens als ik stil was
Hoorde ik je woorden in mijn hoofd
Sprak ik je stem uit mijn longen
Ik wil het niet geloven
Ik ben niet zo slecht
Ik wil het niet weten
Ik ben niet zoals jij
Maar toch…
Ik lijk steeds meer op jou
Nu kan ik niet meer vechten
Want jouw lichaam beloopt mijn ziel
Ik ben nu iets geworden
Wat ik helemaal niet wou
… nu ben ik jou
Reacties op dit gedicht
| c.lientje: | Dinsdag, maart 17, 2009 22:20 |
| Wauw! Dat snijdt recht je ziel in zeg! Prachtig verhoord! Ik ken je niet, maar ik hoor en zie je het zeggen... Zeer indrukkwekkend. Kanp gedaan! |
|
| Bitanem: | Zondag, januari 20, 2002 13:27 |
| WOW... Verschrikkelijk hard gedicht!!!!!! De gevoelens erin sluipen door alles heen... Tegelijk de woede de verdriet en de onmacht stellen zich naar voor.. Mooie beeldspraak ook... Heel knap! Liefs Bitanem |
|
Over dit gedicht
| Auteur: BlackBecks | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2001 | ||
| Thema's: | ||