Naar het huis van mijn Vader
Ik verkeer in het eenzaam,
met Jezus gemeenzaam.
Dan wens ik niets meer,
en reis ik met de andere,
we troosten elkandre,
en loven de Heer.
Hoe dichter ik nader,
naar het huis van mijn Vader.
Hoe sterker ik hijg,
naar de eeuwige woning,
het feest van mijn kroning,
en het eind van de krijg.
En wat zou mijn hinderen,
'k zie de uurtjes steeds minderen.
Laat 's wereldsgedruis,
men moet niet verslappen,
nog weinige stappen,
en dan ben ik thuis.
met Jezus gemeenzaam.
Dan wens ik niets meer,
en reis ik met de andere,
we troosten elkandre,
en loven de Heer.
Hoe dichter ik nader,
naar het huis van mijn Vader.
Hoe sterker ik hijg,
naar de eeuwige woning,
het feest van mijn kroning,
en het eind van de krijg.
En wat zou mijn hinderen,
'k zie de uurtjes steeds minderen.
Laat 's wereldsgedruis,
men moet niet verslappen,
nog weinige stappen,
en dan ben ik thuis.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, december 21, 2001 02:34 |
| In het verlengde van het schrijven dat je ons brengt en laat, zal daar een plaats voor je bereid zijn. Het voltooien van je leven, besloten gaan worden, toeleven naar de overgang met groot vertrouwen, is stil te lezen. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: janbane | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2001 | ||
| Thema's: | ||