Pijn in je ziel, wat is dat precies? Als je geest zo onnoemlijk pijn doet dat je dagen achtereen kan huilen, maar de tranen je leed niet verzachten. Geen spiegel durven inkijken om te weten dat je door je emoties wordt overmand. Zo’n pijn dat je niet weet waar te beginnen of liever waar te eindigen. Je zal het wel willen schreeuwen van daken, door straten, vanaf bergen en toch hoop je dat niemand het hoort. Die pijn is zo intiem, zo eigen, je wil het met niemand delen. Je wil alleen zijn met het verdriet dat je niet kan benoemen. Je borstspieren verkrampen bij iedere ademhaling waarbij het vocht uit je traanbuizen vloeit.Het lijkt of de pijn een persoon aanneemt en dat je tezamen om de tafel zit met de vraag hoever het zo heeft kunnen komen. Het is een oergevoel, een hunkering naar moeders borst met uitsluiting van de moedermelk. Alleen maar het idee dat er iemand over je waakt, zodat je onbeschaamd kan grienen. Geen toeschouwers: alleen jij en je pijn en je moeder, zij is immers jouw schoot. Het willen vluchten ver van de plek waar het begon, maar het lift met je mee. Het verlangen om uit te stappen, maar dan toch graag naar huis willen gaan. De koude wind blaast je moed in en je lichaam laat voelen dat zij hulp nodig heeft. De gebroken wil wordt instinctief aan elkaar gelijmd. Het onderkoelde lijf is nog niet toe aan welke separatie ook. De mentaliteit wordt opgevijzeld en fysiek bundel je je krachten. Eenmaal de deur achter je gesloten kom je fris je kamer in. En dan zit de pijn nog steeds aan tafel. Het heeft niet opgegeven en het laat zich niet verdrijven. Weer komen de wonden naar boven met de vraag hoe moet het nu verder. Een muziekdoosje wat je telkens weer opdraait en weer afspeelt met hetzelfde melodietje.Pijn in je ziel, was is dat precies? Je loopt naar de badkamer en spoelt je vermoeide ogen. Zij kunnen het niet helpen, die arme donders. Ze spuien uren achtereen, ze maken overuren. Het is alsof de waterval onuitputtelijk is, het stroomt meer en meer, harder en harder, het doet pijn. En toch wil je geen hulp, geen goeddoeners die een bedreiging vormen voor je waterlanders. Hoe pijn je ziel ook doet, je wil hem immers blijven voelen, want zo weet dat je verder moet.
Claire Q: | Dinsdag, september 05, 2006 21:34 |
-stilte- | |
Innerchild: | Zaterdag, augustus 26, 2006 18:52 |
Ik heb wat zitten snuffelen tussen al je schrijfsels ... ik ben fan !!! Liefs, Innerchild |
|
x__OnlYme__x: | Zondag, augustus 06, 2006 14:21 |
Stilmakend. Mooi geschreven xx |
|
fran92: | Zondag, augustus 06, 2006 14:01 |
slik stilmakend.. liefs fran92 |
|
Auteur: Truus van Eijk | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 06 augustus 2006 | ||
Thema's: |