Armoede
Ik stond daar
verwarmd door zon
verkleumd door haat
bezig te zijn
met mijzelf
met mijn verbazing
en mijn nieuwschierigheid
Maar toen mijn traan van woede
op mijn gezicht viel
als een keiharde
blikseminslag
werd ik wakker
uit mijn verbijstering
zetten mij terug
op de waarheid
Het kind huilt
ik niet
huilt vieze tranen
tranen van armoede
van zoveel angst
van niet begrijpen
waar mama nu is
van honger
en eenzaamheid
van die enge mensen
die maar kijken en kijken
Ik wil voelen
overnemen
van dit kind
vies van armoede
al de angst en pijn
zodat het kan leven
zoals ik leef
ik wil voelen
en overnemen
maar ik weet dat dat
onmogenljik is
Ik wil aanraken
het kind knuffelen
kietelen laten lachen
en mijn hand reikt
naar het geschokte wezentje
een lach
die ik nooit zal vergeten
met mij mee zal dragen
zal zien bij mijn eigen kinderen
Ik wil achterlaten
een vertrouwd gevoel
ik wil niet zijn
die enge vreemde
maar het meisje dat me kietelde
knuffelde
ik wil er zijn......
voor altijd
verwarmd door zon
verkleumd door haat
bezig te zijn
met mijzelf
met mijn verbazing
en mijn nieuwschierigheid
Maar toen mijn traan van woede
op mijn gezicht viel
als een keiharde
blikseminslag
werd ik wakker
uit mijn verbijstering
zetten mij terug
op de waarheid
Het kind huilt
ik niet
huilt vieze tranen
tranen van armoede
van zoveel angst
van niet begrijpen
waar mama nu is
van honger
en eenzaamheid
van die enge mensen
die maar kijken en kijken
Ik wil voelen
overnemen
van dit kind
vies van armoede
al de angst en pijn
zodat het kan leven
zoals ik leef
ik wil voelen
en overnemen
maar ik weet dat dat
onmogenljik is
Ik wil aanraken
het kind knuffelen
kietelen laten lachen
en mijn hand reikt
naar het geschokte wezentje
een lach
die ik nooit zal vergeten
met mij mee zal dragen
zal zien bij mijn eigen kinderen
Ik wil achterlaten
een vertrouwd gevoel
ik wil niet zijn
die enge vreemde
maar het meisje dat me kietelde
knuffelde
ik wil er zijn......
voor altijd
Reacties op dit gedicht
| Anastasi Heidi: | Vrijdag, september 01, 2000 19:15 |
| Hey,Liselot Een prachtig gedicht moet ik zeggen. We vinden alles, zo vanzelfsprekend, elke dag lekker eten, mooie kleren, stromend water enz.. Er zijn nog heel veel mensen en vooral kwetsbare kinderen die elke dag moeten vechten voor hun leven. Laten we onze handen reiken naar deze mensen. Er is genoeg op aarde voor iedereen maar onrechtvaardigheid, macht, geldzucht,oorlogen. Zijn redenen dat nu in het jaar "2000" nog altijd elke dag zovele mensen sterven door armoede. < |
|
| wil : | Donderdag, augustus 31, 2000 23:29 |
| Lieve liselot, armoede, daarmee geconfronteerd worden op je vakantie..zo dichtbij huis is een grote schok, jij met al je luxe en zij,,krijgen het nooit...dat beseg ineens heb je mooi in dit gedicht gezet. Goed het gevoel van medelijden en er willen zijn weergegeven. liefs wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: liselot | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||