je onklopbaar hart
hey
je rood
verraadt
je pijn
vergaat
maar de dag
is traag
en eindeloos
en je bescheiden lach
proeft van het bloed
dat je lippen kleurt
en je leeft
alleen
en je leeft
alleen maar
omdat dat zo hoort
maar je hoort me niet
en helemaal niets meer
tot het licht begint te sissen
en je lichaam
en je glimlach
en je onklopbaar hart
in alle rust
wegebt
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Woensdag, augustus 09, 2006 22:41 |
| Elk die pijn in''t kwadraat kent, blijft hier even ademloos achter. Strofe 1 en 4 vind ik bijzonder knap gevonden. liefs, dat weet je ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||