Je liet me gaan
Je liet me gaan
Het is zover ik moet gaan
Ik zie je nog hopeloos in de huiskamer staan.
Ogen van onbegrip en tranen van spijt,
ik weet dat jij hier ook onder lijd.
We kunnen niks veranderen, dit is het lot
Hoezo blijf jij uit dit complot?
Mijn laatste blik richt ik op jouw,
hopend dat je nog iets zeggen zou.
Je mond staat een stukje open, maar je zwijgt
Je ogen zeggen dat ik moet gaan,je hart wil dat ik blijf.
Al weet ik je keuze,toch blijf ik hopen
maar het is te laat, je laat me lopen.
Het is zover ik moet gaan
Ik zie je nog hopeloos in de huiskamer staan.
Ogen van onbegrip en tranen van spijt,
ik weet dat jij hier ook onder lijd.
We kunnen niks veranderen, dit is het lot
Hoezo blijf jij uit dit complot?
Mijn laatste blik richt ik op jouw,
hopend dat je nog iets zeggen zou.
Je mond staat een stukje open, maar je zwijgt
Je ogen zeggen dat ik moet gaan,je hart wil dat ik blijf.
Al weet ik je keuze,toch blijf ik hopen
maar het is te laat, je laat me lopen.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: lucinda de ruiter | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2001 | ||
| Thema's: | ||