De levensvloek verdriet
Een vloek op mijn lichaam.
Het wil allemaal niet meer.
Mijn Gedachten suizen als een gek,
Alleen maar heen er weer.
Mijn ziel zit gevangen,
Achter een luik van tranen, bloed en verdriet.
Doet het geen pijn?
Dan deugt het vast niet.
Het moet branden,
Steken van pijn.
Anders zou het niet,
De moeite waard zijn.
Mijn bloed is zwart.
Mijn ogen rood.
Mijn ziel verzwaard.
Mijn gedachtes dood.
Zie het licht.
En volg het maar.
Want jou eindbestemming ligt daar.
Reacties op dit gedicht
| bijouken: | Vrijdag, augustus 11, 2006 23:49 |
| Mooi geschreven, ik voel met je mee: pijn...hoort erbij, volg het licht. Gedeelde pijn is halve pijn. Liefs en sterkte, leun op mij. xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Emogen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||