Verdraaid

Woedend bestond ik aan de lijnen
zandkorreltjes rolden over als de haasjes
hoe snel wilden we allen weg -negerend
liep je langs me heen, ik zag je wel
alsof het je geen moeite kostte

Vrijheid duurt te lang en ik houd
van mijn stille huis met zijn lege kamers
je maakt het me niet makkelijk
alleen zijn is zo slecht nog niet, maar
moet ik het voelen wanneer je naast me zit?

Geef me drukte in de dagen, niet
in aanwezigheid - het ruisen is mooier
in de schelp wanneer het rustig is
mijn oren doen pijn, terwijl je niet praat
en vergeten bent te vragen wie ik ben

Geschreven door

Quando

Reacties op dit gedicht

Quando vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Klaes:	Zondag, augustus 13, 2006 16:46
verdraaid mooi hoor groet/klaes

Paul de Bruyn:	Zondag, augustus 13, 2006 13:00
Laatste strofe vind ik t mooist; en ik genoot van je comeback.. Welkom terug ;) knuf en liefs, Paul

sunset:	Zondag, augustus 13, 2006 12:23
En nog zo een overbrengde verlangend eenzaam-voel. Chapeau. Liefs, sunset

Over dit gedicht

Auteur: Quando
Gecontroleerd door: Anastacia
Gepubliceerd op: 13 augustus 2006
Thema's: [Eenzaamheid]