in de verte
In de verte,
Daar, ik kan je nog zien staan,
Te ver weg om aan te raken, maar te dichtbij om te laten gaan,
Met een gebroken hart moeten we je achter laten, daar,
We kunnen niet naar je toe, er is voor ons geen keuze, behalve je achter te laten, was het maar niet waar,
Ondanks dat je niet meer naast ons staat,
Is het zeker dat je nooit meer onze gedachten verlaat,
Niemand weet wat ze moeten doen,
Het zal nooit meer worden als toen,
Nooit meer dat zelfde gevoel,
Nooit meer hetzelfde doel,
Maar we weten dat het jou keus was, en die moeten we respecteren,
En we kunnen niks anders meer, dan jou in stilte eren.
Daar, ik kan je nog zien staan,
Te ver weg om aan te raken, maar te dichtbij om te laten gaan,
Met een gebroken hart moeten we je achter laten, daar,
We kunnen niet naar je toe, er is voor ons geen keuze, behalve je achter te laten, was het maar niet waar,
Ondanks dat je niet meer naast ons staat,
Is het zeker dat je nooit meer onze gedachten verlaat,
Niemand weet wat ze moeten doen,
Het zal nooit meer worden als toen,
Nooit meer dat zelfde gevoel,
Nooit meer hetzelfde doel,
Maar we weten dat het jou keus was, en die moeten we respecteren,
En we kunnen niks anders meer, dan jou in stilte eren.
Reacties op dit gedicht
| Monique: | Woensdag, september 05, 2001 15:28 |
| Wat ontzettend mooi verwoord... echt PRACHTIG Sterkte Liefs Monique |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Danielle | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||