Papa
Papa Ik hoor een stem in mij die vleugels heeft gekregen Hij neemt mij aan zijn grote hand en-als het kind dat ik ooit was-kijk ik eerbiedig naar omhoog Ik zie hem en ik zie hem niet Dán, als ik door mijn stil verdriet zijn oogjes even op zie fonk'len kijkt hij me aan en zegt: "Hoe kan iets dood dat altijd heeft bestaan? Hoe kan iets weg zijn dat nooit weg zal gaan?
Reacties op dit gedicht
| linda bottenberg: | Zaterdag, augustus 19, 2006 22:13 |
| dit is echt een mooi gedicht. kort maar krachtig. xx linda | |
| linda bottenberg: | Zaterdag, augustus 19, 2006 22:12 |
| secunde: | Woensdag, augustus 16, 2006 21:57 |
| Filosofisch geschreven secunde |
|
| arie.v.d.zalm: | Woensdag, augustus 16, 2006 21:48 |
| heel goed verwoord arie |
|
| arie.v.d.zalm: | Woensdag, augustus 16, 2006 21:47 |
| mooi gedichtje arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jan Asje van Dijk | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 16 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||