naar het hiernamaals
naar het hiernamaals
Deze nacht heeft mijn poriën gevoed
met onzuiverheden
het ruisen van mijn bloed
heeft te veel geleden en ik zag
in mijn roes hoe de rozen vielen
uit mijn hand
Mijn hand die heeft de dood gedragen
maar ook nieuw leven
wat kan ik nog meer dan zelf
mijn leven geven
desondanks doorstond ik kruistochten
van verdriet en verkoos ik zelf de
lijnen onderaards die allen
wijzen dat ik ga…naar het hiernamaals
Maar nog niet voor dat ik beboet
geslagen en berooid de akkers ploeg
die ik te vroeg heb verlaten
want ik vond mezelf zo droef
elze
Reacties op dit gedicht
| _Zonneschijn_: | Vrijdag, augustus 18, 2006 19:02 |
| Jij hebt al gestreden en geleden liefde en vriendschap gegeven de moeilijkste tijd van je leven dat begon in jou jeugd draag jij nog steeds mee en kon ik voor jou de zon in jouw hart jarenlang laten schijnen ik deed het terstond! Liefs en een knuffel! |
|
| Gert: | Vrijdag, augustus 18, 2006 16:19 |
| Ik weet serieus niet meer hoe uit te drukken dat ik je gedichten mooi vind, dus dan maar heel simpel; Mooi!!!! :D Liefs, Gert |
|
| Don Gallo: | Donderdag, augustus 17, 2006 15:33 |
| alles met een rede alles is verbonden met elkaar alles gaat zoals het gaat je bent zelf de bewolking, maar je bent ook zelf de zon schitterend geschreven Schitterend geschreven |
|
| HIJ&ZIJ: | Donderdag, augustus 17, 2006 11:45 |
| op naar de waarheid, | |
| Innerchild: | Donderdag, augustus 17, 2006 11:22 |
| Zwaar ... | |
| anneke van dijk: | Donderdag, augustus 17, 2006 11:19 |
| dat boeten, ja, karma is meedogenloos wat je zaait zul je oogsten.. vergeving brengt genezing, dan terug naar het hiernamaals, terug naar de Bron, maar je aardse tijd zit er nog niet op... liefs, namasté, an |
|
| switi lobi: | Donderdag, augustus 17, 2006 10:48 |
| Ik raap er een roos slechts één uit jouw hand en zie hoe schoon zij is.... Dikke kus, liefsliefs, switi lobi |
|
| Lia van der Fluit : | Donderdag, augustus 17, 2006 10:16 |
| terug naar jezelf deze dag laat je wandelen tussen zonnestralen door helder als water adem je levenslucht voor je na zonsondergang in jezelf vlucht jouw schaduw dwaalt op witte muren bewegelijk en soms stil in nachten hoor ik in mijn slaap soms een ijselijke gil droef niet meer in het tranendal al voel je je er thuis en geborgen laat het hiernamaals wachten tot een andere morgen Lia |
|
| ~MeLoDy~: | Donderdag, augustus 17, 2006 09:59 |
| mooi/herkenbaar... gr. MeLoDy |
|
| sunset: | Donderdag, augustus 17, 2006 09:34 |
| Proef ik daar spiegelende zelfherkenning Elze? Schitterende treffende herkennende verwoording. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
| wijnand.: | Donderdag, augustus 17, 2006 09:32 |
| reageer niet zoveel op je werken maar ze zijn allen prachtig deze is ook van een ongekende schoonheid | |
| hiljaa: | Donderdag, augustus 17, 2006 09:28 |
| je hebt leven gegeven je hebt gestreden in leven gevonden in liefde bevonden niet nodig te boeten het heden bezoeken naar toekomst gericht vriendschap in zicht en nu moet ik echt gaan werken ! knufkusjseliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 17 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||