Liedje voor Nathalie
Wasgoed bont en wit
van de lijnen hangt
de wind blaast het droog
de zon verwarmt
Met de handen in de zij
het licht speelt op het gezicht
Je glimlacht als in je slaap
het terugzien van je lief
Je neemt zo weinig ruimte
zo stil vang je jouw lied
Van de wolken naar omlaag
van de aarde naar omhoog
Zo van liefde aangeraakt
wortel jij in vette grond
vestig zich in jouw zweven
hoe harder je duwt, hoe hoger je komt
Kleren wapperen in de wind
brengen je verder en verder weg
van de lijnen hangt
de wind blaast het droog
de zon verwarmt
Met de handen in de zij
het licht speelt op het gezicht
Je glimlacht als in je slaap
het terugzien van je lief
Je neemt zo weinig ruimte
zo stil vang je jouw lied
Van de wolken naar omlaag
van de aarde naar omhoog
Zo van liefde aangeraakt
wortel jij in vette grond
vestig zich in jouw zweven
hoe harder je duwt, hoe hoger je komt
Kleren wapperen in de wind
brengen je verder en verder weg
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, augustus 19, 2006 07:59 |
| Een heerlijk lied dit. Liefs en een fijne zaterdag, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||