Lange dagen, vele uren,
lange nachten, turend naar 4 muren.
Het verdriet ben ik nog lang niet kwijt,
ik moet je laten gaan, kost me zoveel tijd,
Ik zit verstrengeld in een web,
van de liefde die ik voor je voel.
Ik moet daaruit ontsnappen,
maar dat is zo'n ingewikkeld doel.
Klevend aan de draden,
probeer ik met los te wringen.
Stiekem wil ik terug, ik moet mezelf dwingen,
niet terug te willen naar dat liefdesspel.
M'n verstand zegt "nee"'
maar mijn gevoel wil het wel.
"Ik kan het nog niet aan"'
die woorden hoor ik steeds maar weer.
In mijn gedachten hoop ik op die ommekeer,
en zou hij nog komen, zo ja wanneer.
Wil en kan ik hier op wachten,
is de grote vraag.
Ik moet niet blijven hopen,
al wil ik dat zo graag.
Of ik dit ooit nog zo zal voelen,
ben bang van niet.
Het leven bestaat uit humor,
maar ja, helaas ook uit verdriet.