ik loop door het huis, alles herinnerd me aan jouw.
Jij bent hier geweest.
Ik loop door je kamer en je geur hangt er nog, ik staar naar het scherm van mijn computer.
Een foto van jou en mij breed lachend.
We waren zo gelukkig samen, na alles wat we hebben mee gemaakt en nu we de enige waren die nog over bleven,
We wisten wat we verloren hadden maar waren blij met wat we nog hadden.
Maar nu, nu ben jij ook weg.
Mijn grote broer, mijn maatje, mijn beschermer, alles wat er nog over was van het leven dat we ooit leefden.

Altijd heb je me belooft nooit weg te lopen, maar nu laat de eenzaamheid me toch weten dat jij niet langer hier bent.
Alleen het briefje dat je achter liet.
Net als hun.

Altijd heb je gezegt dat je papa en mama nooit nog meer verdriet zou doen, altijd heb je mij beloofd nooit te doen wat hun deden.
Maar je hebt het toch gedaan je bent weg geslopen uit het huis midden in de nacht.
Ik heb vreselijk veel gehuild samen met mama en papa.
Zij verweten het zichzelf, ze dachten dat ze geen goede ouders waren geweest. Maar de waarheid ligt anders.
Dat weten wij beide.

Later kwam je weer naar huis omdat zij je op straat had gedonderd. Je had geen keuze.
We waren zo blij dat je terug was, en alles werd vergeven.

We gingen op vakantie en het was zo leuk, samen gingen we rondhangen en mensen kijken, we hadden zelfs zo'n lol dat jij achterover van de brug afviel het water in.
Betekend dat dan helemaal niet voor je??

Maar nu 9 dagen later ben je weer weg gelopen, ik weet niet waar je nu woont.
Mama liet me het briefje lezen dat je liever niet meer terug wil komen, mijn hart brak maar ik had geen tranen meer over om te huilen.