Je was me lief, ik was je lief
Door toeval toen bijeen gebracht
Jouw zorg dat was de mijne niet
Zei je van d'eerste nacht

Maar nu reeds jaren zijn verstreken
Pijn slechts is gegroeid
Laat je 't liefdesrood verbleken
En ik kan niets, geboeid

De onmacht maakt me radeloos
De pijn het leven hard
Hoe kan je in vredesnaam negeren
Dat dit mijn ziel verwart

Jouw vinger wijst mijn richting uit
Terwijl ik nooit iets anders kon
Dan klampen aan het liefdeskruid
Waaruit ik steeds mijn hoop toch spon

Draagkracht heeft haar grenzen
Door hogerhand bepaald
Ik zou graag verder dragen
Maar mijn kracht die heeft gefaald

Als jij nu echt wil gaan geloven
Dat ik je liefde niet verdien
Dan heb je niet de diepe kloven
In mijn kwetsbaar hart gezien

Geen mens laat zich zo kwetsen
Als iemand die vol liefde leeft
Blijf vooral de andere kant uitgaan
Als je in die illusie zweeft

Jarenlang heb ik gewacht
Op het startsein voor ons twee
Na de reeks radeloze nachten
Nog steeds alleen, gedwee

Dit kan niet verder, nog zo lang
Maar verwacht van mij nu niet
Dat ik ook jou de hoop kan geven
Terwijl ik draag dit zwaar verdriet

Is het ijdele hoop om aan jou te vragen
Je ziel en hart te geven
Is die ene stap zoveel zwaarder om dragen
Dan zonder mij te moeten leven ?