tergend - maar zeker- uit je handen loopt
“Ik weet het niet meer” zijn de antwoorden
je geheugen beperkt zich, geen zakdoek meer geknoopt
De uren tikken voorbij, langzaam verschuiven
de wijzers zich naar de volgende maaltijd
Je leest nog wat de krant, kijkt wat tv en valt
van het ene onderzoek in het andere glijd
Je leeft in een wereld die zich niet verder
laat zien als de lange ziekenhuisgang
Die je dagelijks op en neer loopt, “ik kom
niets te kort, hier is goede opvang”
Geaccepteerd heb je het, je loopt nu met rolator
Een vrijwilligster zit naast je te praten
terwijl je net voor je rijbewijs was goedgekeurd
Hoe bestond dit, hadden ze dat niet in de gaten
Je leeft in een wereld die zich achter mij sluit
een code slot zit op de deur naar de volgende gang
eerst dacht ik wat een onzin, men sluit hem op
…..nu ben ik enkel bang
| anneke van dijk: | Dinsdag, augustus 22, 2006 13:14 |
| of = om | |
| anneke van dijk: | Dinsdag, augustus 22, 2006 13:13 |
| het heeft zo weinig zin of angst te hebben voor iets dat voor ieder mens onvermijdelijk is.. sterkte, liefs, namasté, an |
|
| sunset: | Dinsdag, augustus 22, 2006 11:26 |
| Zo voelbaar treffend overgebracht. En juist door soms ietwat verwarrende zinsbouw extra treffend. Liefs en mijn meelevende genegenheid, sunset |
|
| mums: | Dinsdag, augustus 22, 2006 10:07 |
| heftig dit Remie. Nu mijn moeder weg is en mijn vader ook al de zeventig is gepasseerd,is dit een beeld wat me soms voor ogen komt. Nu doet hij alles nog zelf, maar de wetenschap hoe snel iets kan veranderen...nee, maar niet te veel aan denken. Zo te lezen,heeft hij er vrede mee...laat dit een kleine troost voor je zijn. dikke kus. liefs mums |
|
