Omdat het ook allemaal niets meer deren konhoe het gapen van de zon ons wekte, wij lui
onze benen strekten en elkaar kusten - zoals
het hoort. Dag in dag uit en het was goed zo,
je zag me wel, zeggend hoe gelukkig ik wel (niet)was vandaag.Maar de kleren gingen aan, nieuw leven dat
weer begon. Dezelfde stap, dezelfde grap (en
een lach die elke keer een beetje stierf.) We
waren daar - meer ook niet, maar weet dat ik
best van je houd.
| Panta Rhei: | Dinsdag, augustus 22, 2006 20:15 |
| Ben onder de indruk van het schrijven van je van de laatste dagen. Je bent niet alleen productief maar ook goed, en die twee gaan meestal niet zo goed samen. Ben trots op je. Liefs, jvvlda. |
|
| Kim rc: | Dinsdag, augustus 22, 2006 16:45 |
| aaaagh, ga iets geks doen, wie weet sprankelt het leven weer in je :). xxx |
|
| VoNNePon: | Dinsdag, augustus 22, 2006 15:57 |
| prachtig..om te lezen.. |
|
| dishesqueen: | Dinsdag, augustus 22, 2006 15:18 |
| herkenbaar geschreven...prachtig verwoord | |
| remie: | Dinsdag, augustus 22, 2006 10:47 |
| ooit, ooit komt dat gevoel weer terug, een liefde , en begin je overnieuw vol goede moed...liefs Remie | |
| Sifra.K: | Dinsdag, augustus 22, 2006 10:30 |
De eenzaamheid straalt ervan af. Maar een zeer mooi stukje werk. Knufje, Sifra |
|
| Auteur: Quando | ||
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 22 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||