Het leven is zo op ons zelf gericht
De ego is te lezen op ons gezicht
Jou verdriet is het ergst van allemaal
We zeuren allen in ons eigen taal
Ons zwarte hart is niet verborgen te houden
Onze vervalste ogen niet met een zonnebril
Anderen in nood, afhankelijk van jou
Je hart van steen, je gezicht blijft kil
Stap uit je schaduw
Kom vanachter je masker
Open je ogen
Maak ze wat zachter
Laat je zien
En laat je hart eens spreken
Open je hart
Maar laat je verdriet achterwegen
Want wanneer ben je tevreden
En wanneer heb je genoeg?
Je hart omringt met steen
Breek het open
Want je leeft hier niet alleen!