En ze leeft

Het gras was groen toen we daar zaten,
de wereld vergaten en ademluisterden.
De kastanjes prikten en bomen fluisterden,
toen we rood van vingers kusten. Sneeuwwit, je
bent de schoonste, blijf altijd rusten,
ik zal waken.
Tot warme handen als zonnebranden me van
mijn laatste adem beroven, het laatste uur
van liefdesvuur geslagen heeft en de wereld
onze aandacht op iets anders richt.

Geschreven door

Panta Rhei

Reacties op dit gedicht

Panta Rhei vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

switi lobi:	Maandag, september 11, 2006 17:33
Wauwwwww wat een gedicht! Liefsliefs, switi lobi

milamber:	Maandag, augustus 28, 2006 23:37
very nice :)

Quando:	Donderdag, augustus 24, 2006 12:36
Woehoe. Deze is super. (en toch wel een mooie achtergrond) Liefs en kus,

Paul de Bruyn:	Woensdag, augustus 23, 2006 20:50
Ik verheug me op de LR ;) Heerlijk je weer te lezen liefs,

Over dit gedicht

Auteur: Panta Rhei
Gecontroleerd door: Marina
Gepubliceerd op: 23 augustus 2006
Thema's: [Delen] [Liefde] [Leven]