Jij was alles wat ik wou.
Zelfs in mijn
dromen blijf je mijn hart veroveren,
Zelfs in mijn
dromen voelt een knuffel van jou alsof ik je nooit heb hoeven missen,
Het verlangen om
jou in mijn armen te sluiten is en blijft ongeschonden,
Ik ben aan het eind
van mijn latijn.. aan het einde van de zoveelste nieuwe start.
Je zou denken dat
het prettig is om zo intens die herinneringen te kunnen beleven,
Ik ruik je geur,
mijn handen gaan door je haar,
Ik lig met mijn
ogen gesloten en mijn armen zweven in de lucht,
Mijn vingertoppen
tasten in het duister en toch voel ik de warmte van jouw lichaam
Is het een
verslaving?
Is het een
chronische ziekte?
Is het wanhoop en
een stukje houvast?
Je bent dood in
mijn leven,
En dat doet pijn.
Je loopt niet meer
naast me,
Je loopt niet
achter me en als ik je roep.
Loop je zelfs niet meer
bij me in de buurt.
Daarom koester ik
de herinneringen,
Daarom omarm ik de
dromen,
Die me nog even bij
jou laten zijn,
Heel even zijn ze
een pleister tegen de pijn,
Die de bloedende wond doet
stollen
Reacties op dit gedicht
| Lady_of_the_Fields: | Dinsdag, augustus 29, 2006 08:15 |
| ... dat maakt me echt stil.. zo mooi en toch zo herkenbaar.. je kan prachtig schrijven! XxxX |
|
| » Kim ×: | Zondag, augustus 27, 2006 19:34 |
| héél mooi ! en heel herkenbaar, ga zo door ! Liefs; » Kim × |
|
| (rottig)appeltje: | Vrijdag, augustus 25, 2006 15:41 |
| wat een pijn, zulke pijn lijkend op het van mij, sterkte knuffel, appeltje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Laguna | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 25 augustus 2006 | ||
| Thema's: | ||