Gekoesterd verdriet

De slaap in mijn ogen verraad
dat wat achter de stilte van mijn blik
in de diepte schuil gaat - ik -

ik herken de herkenning op je gelaat
en droom weer jouw armen deze nacht

Als mijn ogen zo vol pijn staan
dat het vocht van de etterende wond
mijn wimpers aan elkaar kleeft

dan altijd ben jij daar - en ik snap niet
waarom, al vraag ik niets

Ik laat mijn lichaam rusten in jou handen
drijf mee op de stortvloed van je woorden

die zich stilt voor een kus op mijn lippen
mijn hart springt op en breekt tegelijk
jij sluit je armen om verleden

Geschreven door

Renate-td-

Reacties op dit gedicht

Renate-td- vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

sergev2005:	Dinsdag, september 05, 2006 00:43
Al vind ik je beeldspraak net iets minder, de toon waarop je gedichten schrijft is adembenemend. Meeslepend, meeslapend en meeslopend. Kus.

Kim rc:	Maandag, augustus 28, 2006 15:14
citaat: "ik herken de herkenning op je gelaat" werkelijk prachtig! xxx

H.J.:	Maandag, augustus 28, 2006 12:54
idd wowww jij sluit je armen om veleden. briljant. kussss

hiljaa:	Zondag, augustus 27, 2006 09:03
droefmooi verwoord! knufleifs--hiljaa--

anneke van dijk:	Zondag, augustus 27, 2006 08:46
hoewel eenzaamheid, spreekt er toch ook troost uit dit gedicht... liefs, namasté, an

Klaes:	Zondag, augustus 27, 2006 07:07
PP prachtige poezie groet/klaes

switi lobi:	Zondag, augustus 27, 2006 00:38
Stilmakend.... Liefsliefs, kus....switi lobi

Over dit gedicht