ik ben een klein meisje met een grote bek.
maar nooit iemand die daar iets van zegt
durven ze niet of zijn ze gewoon bang?
ik doe niks dat moeten ze allang weten
door wat mensen van vroeger
heb ik mijn zelfvertrouwen verloren
en onzeker geworden
door de mensen van vroeger
de tijd is te rijp om daarover te praten
er zitten gaten in mijn hart
ze moeten mij met rust een keer laten
want ik ben het verdedigen van mezelf zat
nu het leven weer zin heeft
nu ik weer mijn leven weer in de rails heb
volg ik dan eindelijk mijn droom
een klein stukje van mijn droom is werkelijk geworden
soms voelt het heerlijk soms ook raar
ik vraag mezelf nog steeds af waarom ik?
ik ben kennelijk wel ergens goed in
wat ik nooit had gedacht.
maar nu ik weer met beide benen op de grond sta
en weer kan genieten van het leven
denk ik aan hoe ik vroeger was
maar kleine meisjes worden groot.