Het donkergrijs tot zwart
pakt samen in je hoofd
vluchten is nu wat je wil
maar is het niet te laat?
Sterke alcohol druipt in je open wonden
niet dat je dit zelf zou doen
-maar toch-
dit vreet aan je.
Waarom wil ik zo graag onder de grond zijn,
denk je stil in jezelf
waarom wil ik niemand meer zien
en gekker nog, waarom wil ik niets meer voelen?
Het zijn die kronkels die verdrietig maken
gedachten die de dood bedrijven
zoals je met liefde zou kunnen doen
als je echt van iets kon houden.
Maar dat,
lukt nog niet echt
geen kleur is nog te bekennen
boven je donkergrijs tot zwarte hemel.