Duivelsbloed voel ik door me aderen stromen,
Turend tussen die bomen,
Ontdek ik twee vuurrode ogen,
Die mij nooit bedrogen,
Twee volmaakte lichamen,
Dit is voor de nabestaanden,
Hij is te vroeg gegaan,
Zonder er bij stil te staan,
Hoe hij anderen verdriet doet,
Gaf het hem de moed,
Dat te doen wat hem goed maakt,
Zonder dat hij anderen raakt.
Al die pijn uit het verleden,
De pijn uit het heden,
Werd weggezogen door die ene klap,
De dood was de volgende stap,
Hopeloos alleen ten onder,
Even zonder,
Al die pijn,
Het voelde zo fijn,
Hij liet verdriet achter,
Maar het maakte de omstandigheden zachter,
Zonder hem te raken,
Kon hij zijn leven kraken.
De dood voelde zo goed,
Hij had niet meer de moed,
Voor nog een discussie,
Tussen wie,
Hij altijd had gekozen,
Net zwart als de rozen,
Is hij die nacht gegaan,
Zonder er bij stil te staan,
Dat hij iedereen verdriet deed.