troebel water
mijn ogen werden zwaarder
geen licht kon ik nog verdragen
ziek van ellende
dat is wat ik was
altijd leven in pijn
verzonken in troebel water
donkere sterren
stonden mij aan te staren
tragische doden
schreeuwende pijn
geen reikende hand die ik kreeg
verkracht in een steeg
liefde ver te zoeken
stemmen in mijn hoofd
ik wist niet meer wat ik moest doen
en heb mezelf verdoofd
beetje bij beetje
kwam ik terug
totdat ik het wist
al die tijd had ik gemist
geen mensen om mijn
tranen branden
achter mijn ogen
stemmen ver weg
liefde hier bij mij
ik kom erboven op
het duurde een hele tijd
geen licht kon ik nog verdragen
ziek van ellende
dat is wat ik was
altijd leven in pijn
verzonken in troebel water
donkere sterren
stonden mij aan te staren
tragische doden
schreeuwende pijn
geen reikende hand die ik kreeg
verkracht in een steeg
liefde ver te zoeken
stemmen in mijn hoofd
ik wist niet meer wat ik moest doen
en heb mezelf verdoofd
beetje bij beetje
kwam ik terug
totdat ik het wist
al die tijd had ik gemist
geen mensen om mijn
tranen branden
achter mijn ogen
stemmen ver weg
liefde hier bij mij
ik kom erboven op
het duurde een hele tijd
Reacties op dit gedicht
| mirtemeis: | Vrijdag, september 01, 2006 16:43 |
| mooi man!!!!! | |
| Tijgertje:): | Vrijdag, september 01, 2006 16:13 |
| knap verwoord..herkenbaar....het duurt idd een tijd maar je komt dr boven op! hoe dan ook! liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: I am me | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 01 september 2006 | ||
| Thema's: | ||