Langzaam
Langzaam
De zondag strijkt kwellend
langzaam aan mij voorbij
gezapig komt mijn hele leven
in fragmenten gehusseld langs drijven
wetend dat alle lessen nodig waren
om mijzelf zover te brengen
zodat ik dichterbij de vrouw
mag komen die ik echt ben
dat ik het mooie mens in mij
mag leren zien en mag beschermen
tegen de verkeerde situaties en mensen
die zij nu nog over zich heen laat lopen
alsof ze zichzelf wil straffen
niet los kan komen van oude patronen
die ze wel voorbij ziet komen
maar niet kan omarmen, zo ver weg
de pijn die ik voel
de tranen sijpelend langs mijn hart
als ik naar mezelf kijk
een prachtig mens dat worstelt
zoekend naar de goede weg
die elke keer wegkruipt
wanneer ze haar hand uitsteekt
waarom doe ik mezelf dit aan?
Reacties op dit gedicht
| rumbavana: | Zondag, september 03, 2006 13:24 |
| Iemand zonder tranen zal nooit zwemmen; dat gaat voor jou niet op | |
| Hans Winter: | Zondag, september 03, 2006 13:23 |
| schaamte is door de ogen van een ander tegenover je denkend jezelf waarnemen, je dan niet voor kunnen stellen verhoord te worden, in dit gesloten raamwerk om je heen. en al zeg je dit is niet terecht, toch heb je het nodig de bevestiging van een mens die je werkelijk zien zou te mogen voelen, voorzichtig ogen op je gericht te zoeken. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Seven77 | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 03 september 2006 | ||
| Thema's: | ||